ประวัติของข้าพเจ้า

                ข้าพเจ้ามีนามว่า “นางสาวพัชรีภรณ์  พานิช” หรือเรียกสั้นๆว่า “น้องๆ” สาเหตุที่ข้าพเจ้ามีนามดังกล่าวข้างต้นคือ “พัชรีภรณ์” คนข้างบ้านของข้าพเจ้าเป็นผู้ตั้งให้ ส่วน “พานิช” บิดาของข้าพเจ้าเป็นผู้มอบให้ข้าพเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก และนามว่า “น้องๆ” นั้น เหตุก็เพราะว่าข้าพเจ้าเป็นบุตรคนสุดท้องของบิดาและมารดาของข้าพเจ้า ดังนั้นทุกๆคนในครอบครัวของข้าพเจ้าจึงเรียกข้าพเจ้าว่า “น้องๆ” และจากการเลี้ยงดูของบิดา มารดา และบรรดาพี่ๆของข้าพเจ้า จึงส่งผลให้ข้าพเจ้าออกมาเป็นเด็กที่หน้าตาดีเลยทีเดียวก็ว่าได้ ซึ่งสิ่งนี้แหละที่เป็นจุดเด่นของของข้าพเจ้า แต่ก็อย่างว่านั่นแหละมีจุดเด่นก็ต้องมีจุดด้อยเป็นธรรมดา คือ ข้าพเจ้าหน้าตาดี แต่ดันตัวเตี้ยไปหน่อยนี่ซิปัญหา แต่ก็ช่างมันปะไร ข้าพเจ้าชินแร้วซะอย่างจะมีสิ่งใดมาทำอันตรายข้าพเจ้าได้ 555 และตลอดช่วงชีวิตของข้าพเจ้าที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าดี และอีกหลายๆอย่างที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าไม่ดีเลยสำหรับตัวของข้าพเจ้าเอง แต่บัดนี้ข้าพเจ้าจะขอกล่าวถึงเรื่องดีๆของข้าพเจ้าว่า เมื่อครั้งข้าพเจ้ายังเยาว์วัย ข้าพเจ้ายังเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ตื่นนอนแต่เช้าตรู่เพื่อไปร่วมฟังมิสซาที่วัดเป็นประจำทุกวัน ในตอนนั้นข้าพเจ้าเป็นเด็ก ข้าพเจ้าก็คิดอย่างเด็กๆ และการกระทำเมื่อครั้งยังเด็กของข้าพเจ้าเองนี่แหละเป็นสิ่งที่ติดตัวข้าพเจ้าจวบจนเท่าทุกวันนี้